یادداشتهای پراکنده هادیتک

من هیچ نمیدانم ولی با اطمینان بیشتری آنچه به نادرست بر من تحمیل میشود رد میکنم. اگر حقیقتی عریان و مفید برای همه وجود داشته باشد، بلاشک اشارتی کافیست و نیاز به تبلیغات و دستگاه نیست اما هر اصرار و هر تکراری برخلاف عموم بر شک من اضافه میکند. دیگر هیچ دستاویز معنوی هم ندارم و بیشتر منطقی به نظر میرسد که تمام اطراف و این همه بی‌حضور و خاموش بودنش، برای یقین رسیدن به نبود اوست و هر عقلی که او را اثبات کند، چون منطق کافی برای اقناع همه ندارد صرفا در یک دایره خاص به رشدش ادامه میدهد. شاید عاقبت خوش ما پس از نیستی در این فیزیک آباد محض آنجا باشد که بشنویم شما پیروزید چون هیچ رد پای عقلانی برای اثبات وجود نداشت و چقدر عاقل بودید که فریب اثباتهای نیاکان؛ والدین و اطرافتان را نخوردید. آفرین بر شما. یادداشتهای پراکنده هادیتک...

نویسنده: هادی‌تک - جمعه بیست و دوم اردیبهشت ۱۴۰۲ گودال عجیبی‌ست دنیا. به نظر هیچ عدالت معقولی در آن وجود ندارد. در برابر بیشترین فشارها و ظلمها، هیچ دلگرمی و یقینی وجود ندارد و هر امیدی صرفا یک دلخوشی و محرّک موقت برای ادامه مسیر به نظر میرسد. بعضی وقتها گذر عمر شبیه یک تصادف ناخوشایند به نظر میرسد که برای عده ای جز رنج و تقاضای مرگ، عایدی دیگری ندارد. این همه نابرابری تنها با یک حقیقت قابل تحمل است ولی حیف که طبق معمول باید به دروغ هم که شده بگوییم ما توانایی درک این حقیقت را نداریم. یادداشتهای پراکنده هادیتک...

به نظر دچار بیماری قلم شده‌ام. انبوهی از حرفها و احساسات ریز و درشت دارم که در طول سالیان جاری جمع شده‌اند اما قلم هیچ توانی برای تخلیه ندارد و این عدم تخلیه باعث تلنبار حجم عظیمی شده که مرا منگ و احوالاتم را دچار کرختی بی‌سابقه‌ای کرده است. حتی بهترین و بدترین اخبار، حرکتی را سبب نمی‌شود. نه نشاط نوشتن هست و نه انرژی اوان جوانی برای مطرح شدن. به دور از هیاهوی اجتماع باید در گوشه‌ای چنباتمه زد تا کرمهای درونی بلولند و هیچ نماند. یادداشتهای پراکنده هادیتک...

از بعضی چیزها خیلی وقت است عبور کرده‌ام و هیچ تصوّری از بازگشت ندارم حتّی اگر در این باقیمانده عمر، بهشتی عینی برایم رؤیت شود. شاید از نظر خیلیها من سنگی شده باشم که هیچ معجزه ای مرا تکان نمیدهد اما آرامش فعلی من در این بلاتکلیفی محض بسیار بیشتر از آرامشی است که برایم ترسیم میکنند. عقل و منطق تنها راهنمای من خواهند بود و یک مسیر بیشتر برای گذر از این همه گردنه که حتی خانواده و دوستان، تو را به سمت آن میکشند وجود ندارد و آن گذاشتن علامت سوال در برابر هر بایدی است که میخواهد تو را -به زعم خود- به راه راست هدایت کند. هرجا تبلیغات بیشتر، هرچه صدای دهل بلندتر و هرچه اصرار بیشتر باشد، باید تکیه کرد بر همین عقل مبتنی بر علم و حقیقتی که بسیاری با تکیه بر آن، افسار آدمها را در دست گرفته اند. تو قطع به یقین مطرود خواهی شد اگر اعلام کنی که نظری مخالف اکثریت فریب خورده داری. قدمهای اوّل تحول ذاتی بسیار سخت است. مثل پذیرفتن مرگ یک عزیز. ولی ما مرگ عزیز را قبول میکنیم چون چاره دیگری نداریم امّا مرگ موهومات موروثی و پوسیده خود را که هر لحظه از جامعه و خانواده تلقین میشود قبول نمیکنیم چون برای یک برده که پدر و مادر هم برده بوده اند، شرایط به همان منوال همیشگی میگذرد. وقتی شرایط خوب است چه نیازی به مخالفت و درگیری و هزار مشکل ماتبع آن. چه آدمهای بزرگی که در طول تاریخ نتوانستند فریاد مخالفت سر دهند و در سکوت و انزوا عمر را به پایان رساندند. این شفقت و این مهری که جزو جوهر ذاتی یک آزاداندیش است، همیشه مانع از ابراز وجود و بالاتر از آن انتقامی‌ست که در برابر گرداننده افسارها شده است اما یک باریکه مو همیشه در یک آزاداندیش باقی میماند و همان مانع میشود که به سیم آخر زده و هر واکنشی به نهایت انج یادداشتهای پراکنده هادیتک...